Pierwszego marca przypada Dzień Świętego Dawida (Saint David's Day), patrona Walii. Od XVIII wieku jest to święto narodowe Walii. Symbolem jest flaga świętego Dawida (złoty krzyż na czarnym tle). Na ulicach urządzą sie imprezy i korowody. Odbywają się parady, koncerty, targi produktów regionalnych, a także zawody sportowe. Dzieci i młodzież w ten dzień przywdziewają tradycyjne stroje walijskie. W te dni rządzą dwa symbole Walii czyli por i żonkil.
Por ( leek) to pamiątka po walkach z Anglikami. Aby wyróżniać się podczas walk, walijscy żołnierze znakowali tym warzywem swoje mundury. Por to także symbol świętego Dawida. Żonkil (daffodil) kwitnie w marcu, więc był świadkiem śmierci świętego. Tradycyjnymi potrawami spożywanymi w Dniu Świętego Dawida są zupa z porów oraz cawl – rodzaj gulaszu z walijskiej jagnięciny i pora.
Święty Dawid, urodził się pod koniec V wieku. Był mnichem; założył klasztor w Menevii (obecnie St David's), którego został przełożonym. Później przyczynił się do powstania kilkunastu innych klasztorów. Jego zasługi w głoszeniu wartości chrześcijańskich były tak duże, że Walijczycy obrali go arcybiskupem Walii. Na jego cześć wznoszono świątynie, a nowo powstałym miastom nadawano jego imię. W świecie celtyckim zasłynął jako nauczyciel i asceta. Podobno żywił się wyłącznie chlebem i wodą. Z jego postacią wiążą się liczne legendy. Pewnego razu gdy przemawiał, pod jego stopami uniosła się ziemia, dzięki czemu cały zgromadzony tłum mógł wyraźnie słyszeć. Mówi się także, że na ramieniu św. Dawida usiadła gołębica o złotym dziobie – oznaka świętości. Zgodnie z zapisami święty Dawid zmarł 1 marca ok. 589 roku w najstarszym z założonych przez niego klasztorów. Stał się symbolem niezależności Walii, której jest patronem od XII wieku.
