Ale jak to nie ma czasu przyszłego?
Tak, to prawda! Z gramatycznego punktu widzenia w języku
angielskim nie ma czegoś takiego jak „future tense,” ponieważ nie istnieje
żadna forma czasownika, która miałaby aspekt przyszły (w odróżnieniu do czasu
teraźniejszego, np. go/goes, czy czasu przeszłego, np. went). Istnieje
natomiast wiele konstrukcji gramatycznych, dzięki którym będziemy mogli ten
„czas przyszły” jakoś wyrażać.
Oto przykłady najważniejszych.
Present Simple: używany do wyrażania czynności objętych
jakimś harmonogramem, np. The train arrives at 9 o’clock.
Present Continuous: używamy go do mówienia o czynnościach
zaplanowanych na najbliższą przyszłość, zazwyczaj, kiedy znamy datę/godzinę:
I’m visiting my grandma tomorrow.
Going to: używany do planów, zamiarów i przewidywań
(określonych na podstawie dostępnych danych) na przyszłość, np. Look! The floor is wet. He is going
to fall down.
W języku angielskim występują oczywiście dwa czasy zwane
FUTURE Simple i FUTURE Continuous, w których stosujemy WILL, są to jednak tylko
konstrukcje gramatyczne stosowane do wyrażenia przyszłości.
FUTURE Simple: używany do spontanicznych m.in. decyzji,
przewidywań, opinii, obietnic, próśb, np. I think I’ll take a taxi.
FUTURE Continuous: używany m.in. do wyrażania czynności,
które będą się odbywały w przyszłości o określonej porze, np. I will be playing
chess in the evening.
