Metoda Callana

Metoda Callana – metoda nauki języka obcego, wprowadzona przez Robina Callana w 1960. Początkowo była używana w armii w celu szybkiego nauczenia żołnierzy języka mówionego. Metoda jest obecnie stosowana w wielu szkołach.

Nauka opiera się na konwersacji. Uczniowie są na wyrywki pytani o różne rzeczy związane ze słownictwem wprowadzanym na danej lekcji i przy braku czasu na głębsze zastanowienie się – mają udzielać odpowiedzi. Założeniem jest używanie tylko i wyłącznie języka nauczanego bez podpowiedzi w języku ojczystym uczniów. Duży nacisk kładzie się na powtórzenia materiału, bowiem w tej metodzie uczniowie nie mogą zapisywać nowych słówek i robić notatek. Nauczyciel ma za zadanie natychmiastowe poprawianie błędów w wypowiedziach uczniów. Autorzy Metody Callana twierdzą, iż nauka języka za pomocą tych technik przypomina sposób, w jaki języka uczy się dziecko – słuchając i automatycznie powtarzając, a gramatyki ucząc się niejako "przy okazji", poprzez obserwację wzorców. Jednak rodzaj stosowanych pytań, konieczność odpowiedzi całym zdaniem i pamięciowe uczenie się reguł i terminów gramatycznych wykluczają takie podobieństwo. Wielokrotne powtarzanie danego zdania i nacisk na poprawność wskazują, iż metoda jest oparta na podejściu behawiorystycznym, który zakłada naukę poprzez wytwarzanie nawyków.

Materiał jest podzielony na tzw. etapy (ang. stage). Każdy kolejny etap bazuje na poprzednim. Słówka na każdym etapie pochodzą z różnych dziedzin.

Pytania zadawane przez lektora mają ścisły związek z przyswajanymi pozycjami leksykalnymi.

Zalety metody:

- Uczeń zmuszany jest do mówienia co likwiduje nieśmiałość
- Nauka pod określonym kątem (FCE)
- Aktywny udział uczniów w lekcji
- Różnorodność słownictwa